1087a

Maryja

W "Rycerzu" lutowym na stronicy [...] [ 2 ] obiecaliśmy, że w marcowym numerze opiszemy obszerniej o kanonizacji św. Bernadety Soubirous.

Kanonizacja

Kanonizacja jest to urzędowe uznanie ze strony Kościoła, że dana osoba rzeczywiście jest święta i zatem można naśladować jej sposób życia i tak dążyć do uświęcenia własnego.

A także można nawet publicznie oddawać jej cześć. Nie jako Bogu, tj. pierwszej przyczynie wszechrzeczy, ale jako stworzeniu, które w sposób o wiele doskonalszy od zwyczajnego otoczenia spełniło wolę Bożą tu na ziemi i dlatego zasługuje na nasze uznanie i cześć.

Ponieważ zaś im kto lepiej spełni wolę Bożą, tym milszym jest Bogu, dlatego też modlimy się do świętych, by jako przyjaciele Boży uzyskali nam od Pana Boga różne potrzebne łaski.

Urzędowe to uznanie ze strony Kościoła poprzedza bardzo surowe badanie życia osoby, o której kanonizację chodzi; a nawet z urzędu wyznaczony jest osobny tak zwany "adwokat diabła", którego obowiązkiem jest wyszukiwać w życiu danej osoby to wszystko, co mogłoby rzucić jakikolwiek cień na cnoty tej osoby.

Kanonizacja wedle ogólnego przepisu może odbyć się dopiero 50 lat po śmierci danej osoby, o której kanonizację chodzi.

Uroczystości kanonizacyjne odbywają się w Rzymie i na całym świecie. Tylko sam Ojciec św. może kanonizować.

Do świętości nie są konieczne ani bogactwa, ani wysokie stanowiska, ale tylko święte życie decyduje o wszystkim. Każdy więc, kto chce, może się uświęcić.

Obchód uroczystości kanonizacyjnej św. Bernadety Soubirous ściągnął do Rzymu olbrzymie tłumy, [które] z radością witały nową Świętą i po raz pierwszy oddały jej cześć jako Świętej [ 3 ].

[O. Maksymilian M-a Kolbe]