1207a

Br. Albert odznaczał się doskonałym posłuszeństwem.

Pewnego razu przyszedł do mnie, jako swego ojca duchownego, i zwierzył się, że trapi go myśl, by opuścił zakon i oddał się życiu surowszemu niż życie klasztorne. Zważywszy okoliczności nie mogłem dostrzec w tym oznak Woli Bożej i powiedziałem mu otwarcie, że jest to tylko pokusa. Na kolanach wysłuchał odpowiedzi i nigdy już do tej sprawy nie powrócił.

Poświęceniu też swemu nie stawiał granic. Gdy po przeniesieniu "Rycerza" do Grodna czas swój dzielił pomiędzy pracą w zakrystii, kancelarii parafialnej i jeszcze przy wydawnictwie, jako jedyny przy mnie obok redaktora pracownik stały, często do późna wieczorem oddawał się pracy, a nawet zdarzało się, że aby nie dopuścić do opóźnień i do rana pracował.

Przebijała także w nim pokora. Chociaż znał pracę drukarską, to jednak chętnie przyjmował wskazówki. W całej jego postawie i działaniu promieniowała ta piękna cnota.

O. Maksymilian Kolbe