319

Maryja!

prywatne [ 2 ]

Drogi i Kochany Ojcze!

Na list z dnia 17 VIII [ 3 ] w odpowiedzi ślę te słów kilka.

1 - Nasamprzód ani ja koniecznie pragnę, by przyjeżdżali ci bracia, których imiona poślę [ 4 ], ale ci, których Niepokalana tu mieć chce. Więc cieszę się bardzo tym, co Niepokalana czyni, bez względu na to czy ja tak uprzednio sobie planowałem. Przecież to Jej Niepokalanowy i bracia.

2 - I ja się dziwię, jak Niepokalana tęgo w Polsce kwestuje. I zdaję sobie sprawę z "tęgości" wydatków na misje, a zwłaszcza jak to przykro słać grosz zebrany na wyjazd na misje, w ogóle podbicie świata Niepokalanej i użyć na bilet zwrotny, ale się już teraz nie martwię, nie chcę martwić, bo mi N[ajprzewielebniejszy] O. Prowincjał zabronił. Jeszcze mam krzyż z o. Metodym, który w misjach chińskich upatruje coś z zamachu na życie własne. U nas nie, bo duch nasz za "nierozsądny". Fiat. - Ale właśnie tam są inni ojcowie, którzy już tyle roztropnie zrobili. - A, tam to jeszcze gorzej. - Więc? Wie chce być na misjach, ale w Polsce i tylko w ojczyźnie [ 5 ]. - Co pocznę?.. Dam mu na bilet i powróci, bo dłużej tu boję się go trzymać ze względu na braci, a on koniecznie chce do O. Prowincjała się dostać. - Ale proszę się nie obawiać, tak zrobimy, że kosztów żadnych [ 6 ] specjalnych nie będzie.

Co do przesyłania groszy miesięcznych, to gdyby 300 dol[arów] okazało się za ciężkim wydatkiem, to możemy nieco umniejszyć, bylem wcześnie o tym wiedział dla odpowiedniego regulowania się w zobowiązaniach. - A w granicach miesięcznych groszy zamknie się cały rozwój, tak że niespodziewanych nadzwyczajności zupełnie się już nie przewiduje.

Co do nerwów to niech Niepokalana wszystkim kieruje, ale ostatecznie najwyżej pomrzemy, a wtedy tym bardziej dla Niej pracować będziemy.

Ja się też tęgo trapiłem i pochorowałem nawet, ale posłuszeństwo, więc po liście N. O. Prowincjała [ 7 ] już się trapić nie chcę. Może by N. O. Prowincjał i Ojcu Drogiemu podobne lekarstwo zastosował.

Aha! O czym ja jeszcze marzę? Mamy kłopotów co niemiara w obydwu Niepokalanowach i będziemy mieli jeszcze więcej. Czyby więc nie wybiła już godzina, by Centrala MI pomyślała o kołach modlitwy i cierpienia w intencji MI. Ile byśmy na przykład skorzystali, gdyby zakonnice, zwłaszcza o życiu kontemplacyjnym, ofiarowały coś dla MI, coś z cierpień, z adoracji Przen[ajświętszego] Sakramentu. Także chorzy swoimi cierpieniami wiele dusz zdobyć by mogli. Może już czas i na takie koła?

Polecam wszystkich Niepokalanej i proszę o westchnienie

br. Maksymilian