408

Maria!

1. Non voglio altro che questo, che l’Immacolata per mezzo della S. Ubbidienza vuole.

2. Dato che: a) In nostra Provincia sono troppo pochi quelli, che volessero andare alle missoni. b) Anche questi, che vogliono, non sempre sono preparati ad una tale vita e quindi

o 1) vogliono poi ritornare (P. Metodio) esponendo a spese di ritorno, cattivo esempio (anche un fratello laico segui [l’]esempio e perdette la vocazione) e mala fama di noi fra gli altri missionari;

o 2) non sono preparati a continuare il lavoro della Missione e mancano d,umiltà necessaria e l’affabilità per attirare le anime pagane (P. Costantino). Il che inciampa il lavoro ed influisce male ai fratelli laici e specialmente indigeni.

o 3) si pervertono perfino, coprendoci di macchia d,ignominia (Fr. Lodovico, chierico di II anno di teologia a Tokio, lasciò [l’]Ordine, partì per [l’]Argentina e lì, avendo falsificato i documenti e perfino usato il bollo dell’Arcivescovo di Tokio, simulò di essere sacerdote e celebrava la messa).

Non sarebbe opportuno aprire, oltre un noviziato comune, un’altro, per questi, che sentono la vocazione missionaria. In tutti [e] due verrebbero provati i giovani se riescono a vivere secondo la Regola, et Costituzioni dei Frati Minori Conventuali, ma questi, che sentissero la vocazione missionaria, verrebbero anche provati se riescono ad ovviare i sacrifizi, che richiede una vita missionaria, come nel noviziato della "Crociata".

3. Non voglio però altro che questo, che Rev[erendissi]mo P. Generale crederà opportuno.

fr. Maximilianus M-a Kolbe

[Przekład polski]

Maryja!

1. Nie chcę niczego innego, jak tylko tego, czego chce Niepokalana przez św. Posłuszeństwo.

2. Wziąwszy pod uwagę, że: a) w naszej Prowincji bardzo mało jest tych, którzy chcieliby się udać na misje; b) także ci, którzy chcą tego, nie zawsze są przygotowani na takie życie i stąd

albo 1) chcą później wracać (o. Metody) narażając na koszty powrotu; zły przykład (również jeden brat [ 2 ] poszedł za tym przykładem i utracił powołanie) i zła opinia o nas wśród innych misjonarzy;

albo 2) nie są przygotowani do kontynuowania pracy misyjnej i brak im koniecznej pokory i uprzejmości, by przyciągać dusze pogańskie (o. Konstanty). A to utrudnia pracę i szerzy zło wśród braci zakonnych, szczególnie tubylczych;

albo 3) wreszcie deprawują się, okrywając nas plamą hańby (br. Ludwik, kleryk II roku teologii w Tokio, opuścił Zakon, wyjechał do Argentyny i tam, sfałszowawszy dokumenty, a nawet używszy pieczęci arcybiskupa tokijskiego, udawał, że jest kapłanem i odprawiał Mszę św.).

Czy nie byłoby korzystne otworzyć oprócz nowicjatu wspólnego drugi nowicjat dla tych, którzy czują w sobie powołanie misyjne? W obydwu [nowicjatach] przechodziliby próbę młodzieńcy, którzy zdołają żyć według Reguły i Konstytucji Braci Mniejszych Konwentualnych, natomiast ci, którzy czuliby powołanie misyjne, byliby również doświadczani, czy będą w stanie sprostać ofiarom, jakich się domaga życie misyjne, tak jak w nowicjacie "Krucjaty" [ 3 ].

3. Chcę wszelako tylko tego, co Najprzewielebniejszy O. Generał uzna za stosowne.

br. Maksymilian M-a Kolbe