428

Jak Niepokalana pociąga

Niedawno jeszcze, bo przed dwoma miesiącami zaledwie, wykończywszy nowy budynek w naszym klasztorze Mugenzai no Sono, umieściliśmy na nim dużą figurę Niepokalanej, by spoglądała na całą czysto pogańską dzielnicę Nagasaki, zwaną Hongochi.

A Niepokalana pociąga już i to bardzo biedne dusze pogańskie. Często można było zauważyć ludzi przechodzących ruchliwym gościńcem i przyglądających się Niepokalanej. Bracia słyszeli też raz, jak jedna poganka drugiej tłumaczyła o tej figurce. Niedawno ktoś zadzwonił do furty. To rodzina pogańska przyszła, by przyglądnąć się z bliska Niepokalanej, oczywiście tylko ojciec rodziny mógł przekroczyć furtę klasztorną, a żona z dziewczętami musiała zadowolić się zwiedzeniem kaplicy. Otrzymawszy medaliki Niepokalanej odeszli.

W ostatnich zaś dniach przyszła dziewczyna, może około lat 20. Mówi, że pragnie zostać katoliczką. Przy bliższym zbadaniu okazało się, że jest to istota nieszczęśliwa, nie znająca ojca, wyrzucona przez matkę, tułająca się po śmierci opiekunki, sprzedawana i ścigana przez handlarzy. Zrozpaczona szła odebrać sobie życie w głębokim stawie obok Mugenzai no Sono. Ale idąc tam, zobaczyła figurę Niepokalanej na budynku. Niepokalana pociągnęła ją do siebie. Wspięła się na górę i zadzwoniła do furty. Daliśmy jej obiad, którego nawet nie tknęła. Potem dopiero nieco ośmielona, przyjęła trochę herbaty z chlebem. Pocieszywszy i zaopatrzywszy w medalik Niepokalanej, odstawiliśmy ją do proboszcza tubylca dla dalszego zaopiekowania się. Potem dopiero dowiedzieliśmy się, że raz nabrawszy do ubrania kamieni, próbowała rzucić się do morza, lecz jej przeszkodzono.

Tyle doszło do naszej wiadomości.

Ale na pewno nie wszystko, co raczyła zdziałać w tym czasie Niepokalana, mogliśmy zobaczyć i usłyszeć.

A już jak przemawiała do serc tylu pogan, co na nią spoglądali w okresie tych dwóch miesięcy, dowiemy się dopiero na sądzie ostatecznym.

Cześć Jej za wszystko.

O. Maksymilian Kolbe