433

Maria!

Reverendissimo Padre Min[istro] Generale!

Ho compilato una letterina alla gioventù nostra. Veda e faccia come crede opportuno. Se Ella la butterà nel fuoco, sarò ugualmente contento.

Finita la composizione della suddetta lettera, ho ricevuto la corrispondenza dalla Polonia, dalla quale sono venuto a sapere, che Ella sarebbe contento, se io scrivessi direttamente delle cose della nostra missione.

Ultimamente ho inviato al Rev[erendi]ssimo P. Socio P. Peregrino Haczela il giorno 29 XI 1932 la lettera colla fotografia della nuova casa, che abbiamo costruita, colla statua dell’Immacolata alla cima e 31 I 1933 un altra lettera con 3 fotografie dalla Missione, ma non ho ricevuto nessuna risposta.

In genere dal tempo, che è venuto qui P. Costante, che è aperto nemico della "Milizia dell’Immacolata" ed ha scritto al Rev[erendi]ssimo P. Socio P. Peregrino i suoi ragionamenti intorno alla pretesa tendenza alla separazione della casa di Nagasaki e del Niepokalanów (Immaculatum) in Polonia dall’Ordine, cordiale corrispondenza di prima è cessata.

Come la grazia dell’Immacolata, in questo anno giubilare di 75 anni dall’apparizione dell’Immacolata in Lourdes, e precisamenta ancora nel mese di febbraio, ho appreso dunque la notizia, che Ella sarebbe contento di ricevere le notizie direttamente.

Padre Reverendissimo, Ella mi conosce bene e sa, che voglio avere paura soltanto di una cosa, cioè della propria volontà. E che cercavo sempre di praticare la santa ubbidienza, vedendo in essa la volontà dell’Immaculata, ed in essa di Dio. E spero, che l’Immacolata mi porterà per questa via per tutta vita ed eternità.

P. Costante è buono, zelante, ma vuole andare a Dio direttamente e non per mezzo della Vergine; non può anche riconoscere la felice relazione del nostro Ordine Serafico verso l’Immacolata. Non la ama, come noi, e vorrebbe attribuire la dolce vittoria nostra nella proclamazione del domma dell’Immacolata Concezione ai gesuiti o chi sa a chi, ma non al nostro Ordine. Dunque non può capire nostro amore speciale verso l’Immacolata e vorrebbe, che il nostro amore non sia maggiore dell’amore deli altri ordini religiosi, e dell’"Immaculatum" (Niepokalanów, Mugenzai no Sono) non più dei altri conventi. Questo sarebbe seppellire l’ideale d[ella] M.I.

Non me ne meraviglio troppo di lui, perché è venuto da noi dal Seminario secolare ed è appena ordinato sacerdote. Cercavo di persuaderlo, ma tutto in vano. Porto dunque questa croce più pesante che mai ho avuta, ma quanti timori che un tale spirito non si comunichi ai buoni Fratelli. In queste circostanze neppure il P. Provinciale, benché ami l’Immacolata molto molto, e per questo ha anche molto da soffrire, piò combinare altrimenti. Del resto l’Immacolata sa tutto e ci pensa.

Scusi, che Le occupo tanto tempo, ma scrivendo direttamente vorrei ancora aprire di più il cuore in relazione al prossimo Capitolo.

Lei ha visto nell’ultimo Capitolo, che non ci era per niente l’entusiasmo riguardo al[la] M.I. e "Immaculatum" (Niepokalanów), e con quale difficoltà passò Mugenzai no Sono giapponese. P. Costante mi diceva, che nella Provincia c’è tendenza di distruggere lo spirito d[ella] M.I. nell’"Immaculatum". Ho seritto dunque al P. Provinciale, domandando che cose l’Immacolata vuole da me in questa circostanza, perché dall’ubbidienza voglio conoscere la Volontà di Essa. Mi ha risposto di stare tranquillo, perché nessuno vuole fare del male alla causa dell’Immacolata. Adesso però le voci dalle diverse parti chiaro dicono, che s,avvicina la tempesta in questo Capitolo, ed anche ultimamente il P. Provinciale scriveva già lo stesso.

Reverendissimo Padre! Milizia dell’Immacolata è nata e cresciuta dall’ubbidienza. Come era a Roma Lei lo sa; ugualmente era sempre. I pensieri, che venivano alla testa aprivo francamente ai Superiori, e poi o "si" o "no" cercavo di accettare con uguale contentezza, riconoscendo in questo la Volontà augusta della Regina della terra e del cielo. Per questa via l’Immacolata si degno di portare la Sua causa fino allo stato di oggi fra le croci e contrarietà. Nelle Sue Feste poi si degna Essa darci spesso dei dolci. Adesso abbiamo il 75 anniversario della Sua l’apparizione in Lourdes. Ricorrenza è non solita, allora anche i dolci saranno eccezionali. Ma quali? Non lo so, ma per la testa mi va un tale cosa:

Dalla parte della Provincia la tempesta, pericolo di distruzione, ripulso; dalla parte poi del Generalato il desiderio delle relazioni immediate. Forse nei piani dell’Immacolata è sonata l’ora di avere non soltanto diverse anime consacrate alla causa d,Essa, neppure uno o l’altro convento tutto consacrato a guadagnare tutto il mondo a Essa, e per Essa al Cuor di Gesù, ma anche in apposito Commissariato? Sarebbe dunque un Commisiariato delle Missioni composto dal "Niepokalanów" in Polonia, "Mugenzai no Sono" nel Giappone e "Amalam" nelle Indie. Dei Padri, che volessero consacrarsi così illimitatamente all’Immacolata sarebbero oltre i 4 Padri, che dimorano adesso nell’"Immaculatum" (Niepokalanów) anche il presente P. Provinciale ed ancora quasi certo 2 altri ed io. Insieme 8 Padri. Anche qualcuni chierici lo desidereranno (ma pochissimi). E tanti buoni Fratelli Laici che sogniano di martirio per Essa.

Allora i guerieri non so di chi, non avrebbero più niente da distruggere, nessuno avrebbe paura della separazione, perché tutti sanno, che il Commissario è "ad nutum removibilis" e la causa dell’Immacolata avrebbe un nuovo incremento e possibilità di molto più intensa attività per guadagnare tutto il mondo all’Immacolata.

Ecco che mi va per la testa. L’ho detto come penso, e adesso Lei giudichi se questo proviene dall’Immacolata o no.

Insieme Le spedisco 2 fotografie: Una rappresenta "Mugenzai no Sono" giapponese; in basso la casa edificata prima, serve adesso per le macchine tipografiche. Più in alto casa nuovamente edificata. Alla sua cima la statua dell’Immacolata, che regna sopra tutto puramente pagano suburbio Hongochi. Pagani passando per la via pubblica la guardano, ma Ella anche guarda ed attira. Così poco tempo fa una pagana disperata andava per annegarsi nel prossimo laghetto, ma venne attirata dalla bontà dell’Immacolata e guardando la statua venne a noi e sonò il campanello. Adesso sta già presso una famiglia cristiana e studia il catechismo. L’altra rappresenta i ragazzi pagani nel giorno di Natale. Il vecchio giapponese è un convertito, che faceva vedere ai ragazzi l’immagini dalla vita del nostro Signore colla lanterna magica. Accanto Fr. Romualdo, il quale ha affidata la cura dei ragazzi pagani, quando vengono da noi ogni domenica per divertirsi. Poi vanno alla cappella per la Benedizione (Funzione).

Ci benedica

fr. Massimiliano M-a Kolbe
colla famiglia relig[iosa]

[Przekład polski]

Maryja!

Najprzewielebniejszy Ojcze Generale!

Ułożyłem liścik do naszej młodzieży. Proszę przejrzeć i uczynić, jak Ojciec uważa za stosowne. Jeżeli Ojciec wrzuci go w ogień, będę tak samo zadowolony.

Po napisaniu wyżej wspomnianego listu, otrzymałem korespondencję z Polski, z której dowiedziałem się, że Ojciec byłby rad, gdybym napisał bezpośrednio o sprawach dotyczących naszej misji.

Ostatnio, 29 XI 1932, wysłałem do Najprzewielebniejszego O. Socjusza Peregryna Haczeli list z fotografią nowego domu, który zbudowaliśmy, z figurą Niepokalanej na szczycie - a 31 I 1933 drugi list [ 1 ] z trzema fotografiami misji, ale nie otrzymałem żadnej odpowiedzi.

W ogóle od czasu, gdy przybył tu o. Konstanty [ 2 ] który jest otwartym wrogiem "Rycerstwa Niepokalanej" i który przedstawił w liście do Najprzewielebniejszego O. Socjusza Peregryna swoje dowodzenia na temat rzekomego dążenia do odłączenia domu w Nagasaki i Niepokalanowa (Immaculatum) w Polsce od Zakonu, urwała się poprzednio serdeczna korespondencja.

Jako łaskę Niepokalanej w tym roku jubileuszowym 75. rocznicy ukazania się Niepokalanej w Lourdes, a dokładniej jeszcze w miesiącu lutym, otrzymałem wiadomość, że Ojciec byłby zadowolony z otrzymania bezpośrednich wiadomości.

Najprzewielebniejszy Ojcze, Ojciec zna mnie dobrze i wie, że obawiam się tylko jednego, a mianowicie własnej woli, i że starałem się zawsze praktykować święte posłuszeństwo, widząc w nim wolę Niepokalanej, a w Jej woli wolę Bożą. I mam nadzieję, że Niepokalana poprowadzi mnie tą drogą przez całe życie i wieczność.

O. Konstanty jest dobry, gorliwy, ale chce iść do Boga bezpośrednio, a nie przez Najświętszą Pannę. Nie chce też uznać szczęśliwych związków, łączących nasz Zakon Seraficki z Niepokalaną. Nie kocha Jej tak, jak my i chciałby przypisać słodkie nasze zwycięstwo w ogłoszeniu dogmatu Niepokalanego Poczęcia Jezuitom, albo nie wiadomo komu, ale nie naszemu Zakonowi [ 3 ]. Nie może więc zrozumieć naszej specjalnej miłości do Niepokalanej i chciałby, by nasza miłość nie była większa od miłości innych zakonów, a w Niepokalanowach (Niepokalanów, Mugenzai no Sono) nie większa niż w innych klasztorach. To byłoby pogrzebaniem ideału MI.

Nie dziwię mu się zbytnio, gdyż przybył do nas z seminarium diecezjalnego i niedawno został wyświęcony na kapłana. Starałem się go przekonać, ale wszystko na próżno. Niosę więc ten krzyż, najcięższy, jaki kiedykolwiek miałem. A ileż mam obaw, aby taki duch nie udzielił się dobrym braciom. W tych okolicznościach nawet O. Prowincjał [ 4 ], chociaż bardzo kocha Niepokalaną i z tego powodu też musi dużo wycierpieć, nie może nic temu zaradzić. Zresztą Niepokalana wie o wszystkim i o wszystkim myśli.

Niech mi Ojciec wybaczy, że zajmuję tyle czasu, ale pisząc bezpośrednio, chciałbym jeszcze bardziej otworzyć serce w związku z bliską Kapitułą.

Ojciec widział na ostatniej Kapitule [ 5 ] że nie było zupełnie entuzjazmu w stosunku do MI i Niepokalanowa i z jaką trudnością przeszło japońskie Mugenzai so Sono. O. Konstanty mówił mi, że w Prowincji istnieje dążność do zniszczenia ducha MI w Niepokalanowie. Napisałem więc do O. Prowincjała, pytając się, czego Niepokalana ode mnie żąda w tych okolicznościach, gdyż w posłuszeństwie chcę poznać Jej wolę. Odpowiedział mi, że mam być spokojny, gdyż nikt nie chce szkodzić sprawie Niepokalanej. Teraz jednak dochodzą z różnych stron głosy, że zapowiada się burza na tej Kapitule, a także O. Prowincjał pisał ostatnio to samo.

Najprzewielebniejszy Ojcze, Rycerstwo Niepokalanej zrodziło się i wyrosło z posłuszeństwa. Jak było w Rzymie, Ojciec wie; podobnie było zawsze. Myśli, które przychodziły mi do głowy, otwarcie przedkładałem Przełożonym, a potem "tak" lub "nie" starałem się przyjmować z równym zadowoleniem, uznając w tym świętą wolę Królowej nieba i ziemi. Tą drogą Niepokalana raczyła prowadzić swą sprawę aż do stanu dzisiejszego wśród krzyżów i przeciwności. A potem na swoje święta raczy nas obdarzać często słodyczami. Teraz mamy 75. rocznicę Jej objawienia w Lourdes. Niezwykła to rocznica, więc i słodycze będą wyjątkowe. Ale jakie? Nie wiem, ale przychodzi mi do głowy taka myśl:

Ze strony Prowincji burza, niebezpieczeństwo zniszczenia odparte; ze strony Kurii Generalnej pragnienie bezpośrednich kontaktów. Może w planach Niepokalanej wybiła godzina, aby nie tylko te czy owe dusze były poświęcone Jej sprawie, aby nie tylko jeden czy drugi klasztor był całkowicie poświęcony zdobywaniu całego świata dla Niej i przez Nią Najświętszemu Sercu Jezusowemu, ale również osobny Komisariat [ 6 ]. A więc byłby to Komisariat Misyjny, w skład którego wchodziłyby: "Niepokalanów" w Polsce, "Mugenzai no Sono" w Japonii i "Amalam" w Indiach. Do Ojców, którzy by chcieli poświęcić się tak całkowicie Niepokalanej, poza czterema, mieszkającymi obecnie w Niepokalanowie [ 7 ] zaliczyć można również obecnego O. Prowincjała i jeszcze prawie na pewno dwóch innych [ 8 ] i mnie. Razem 8 ojców. Również niektórzy klerycy pragnęliby tego samego (ale bardzo nieliczni). I tylu dobrych braci, którzy marzą o męczeństwie dla Niej.

Wtedy wojownicy nie wiem w czyjej sprawie nie mieliby nic więcej do niszczenia, nikt nie obawiałby się oddzielenia, gdyż wszyscy wiedzą, że komisarz jest "ad nutum removibilis" [ 9 ], a sprawa Niepokalanej miałaby nowy wzrost i możliwość intensywniejszej działalności dla zdobycia całego świata dla Niepokalanej.

Oto co mi chodzi po głowie. Powiedziałem tak, jak myślę, a teraz niech Ojciec sam osądzi, czy myśli te pochodzą od Niepokalanej, czy nie.

Równocześnie wysyłam Ojcu 2 fotografie: jedna przedstawia "Mugenzai no Sono" japońskie; na dole dom wybudowany przedtem, służy teraz dla maszyn drukarskich. Wyżej dom nowo zbudowany. Na jego szczycie figura Niepokalanej, która króluje nad całym zupełnie pogańskim przedmieściem Hongochi. Poganie przechodząc publiczną drogą patrzą na Nią, Ona także patrzy i pociąga. I tak niedawno pewna zrozpaczona poganka przechodziła tędy, by utopić się w pobliskim jeziorku, ale została pociągnięta dobrocią Niepokalanej i patrząc na figurę przyszła do nas i zadzwoniła. Teraz znajduje się już u pewnej rodziny chrześcijańskiej i uczy się katechizmu [ 10 ]. Druga fotografia przedstawia chłopców pogańskich w dniu Bożego Narodzenia. Stary Japończyk to konwertyta [ 11 ], który pokazał chłopcom obrazki z życia Pana Jezusa przy pomocy rzutnika. Obok br. Romuald [ 12 ] któremu powierzono opiekę nad pogańskimi chłopcami, gdy przychodzą do nas co niedzielę, by się pobawić. Po zabawie idą do kaplicy na błogosławieństwo (nabożeństwo).

Z prośbą o błogosławieństwo

br. Maksymilian M-a Kolbe
z rodziną zakonną [ 13 ]