452

Maria!

Evviva l’Immacolata

Carissimo Padre!

Ecco sto nella nave che mi porta in Italia e dall’Italia devo andare in Polonia per il capitolo provinciale. E poi... sarà questo, che l’Immacolata stessa vorrà. E sulla nave Le scrivo.

Grazie all’Immacolata, che fa così allargare il Suo "Cavaliere" nella lingua italiana. Quando vorrà Essa, che venga anche qualche macchina tipografica ad Essa consacrata, o anche "l’Immacolato", cioè un convento apposta per la causa di Essa, ad Essa consacrato? È la cosa di Essa; può fare quando e come vuole.

Grazie tante per il fascicolo dell’annata prima. Si vede, che l’Immacolata c,ha grandi piani riguardo al Suo "Cavaliere".

Lei scrive: "E vero, che non importa se la consacrazione totale porta o no in re lo spirito della Milizia dell’Immacolata". - La consacrazione all’Immacolata può essere più o memo perfetta, ma perché all’essenza della M.I. appartiene, che la consacrazione (come dice la prima parte dell’atto della consacrazione) di se stesso sia illimitata, dunque ogni consacrazione in tanto partecipa dello spirito di M.I. in quanto più s’avvicina alla consacrazione illimitata, in quanto più è estesa e approfondita. Non può dunque esistere una consacrazione, che non partecipi dello spirito di M.I.

Riguardo alla perfetta devozione a Maria [di] Gr[ignion] di Montfort, senza dubbio è essa tutta secondo lo spirito di M.I. ed è proprio "secundum intentionem" del Beato Grignion lo stesso, ma se uno volesse cercare delle differenze (saranno - secondo la mente del Beato - non reali), se Lei quarderà bene l’atto di consacrazione (questo veramente nostro) Lei troverà li nella prima parte, che ci consacriamo all’Immacolata "sicut res et proprietas". Ancora uno schiavo può dirsi, che abbia qualche diritto umano, ma non "res", "proprietas". E se poi gli altri troveranno delle espressioni, che significheranno più ancora una sacrificazione, un’oblazione di se stesso, questi si avvicineranno ancora più allo spirito di M.I.

Sono belle le espressioni servo, figlio, schiavo, res, proprietas; ma noi vorremo di più, vorremo essere suoi senza nessuna limitazione, allora includendo tutte queste significazioni ed altre, che si inventeranno o potrebbero ancora inventarsi. In una parola essere di Essa, "Immaculatae".

La devozione dunque insegnata dal B. Grignion è tutta nostra. Riguardo poi alla difficoltà nel comporre i fini della M.I. colla totale oblazione di se stesso all’Immacolata veda anche il nostro atto di consacrazione. Dice lui nella prima parte: "ut me totum et totaliter tamquam rem et proprietatem Tuam assumere..." Ecco l’illimitata (totum, totaliter) oblazione di se. E poi: "me cum omnibus potentiis animae et corporis, cum tota vita, morte et aeternitate mea, quidquid Tibi magis placet facere digneris". Ecco il fine essenziale di M.I. Ed a questo corrisponde nella pagella di M.I. le "Conditiones" o piuttosto la prima condizione, perché la seconda è soltanto un segno esterno dell’interna consacrazione illimitata. - Questo è l’essenza, condizione necessaria per appartenere al[la] M.I., penso allo spirito di M.I. (benché non si avrebbe le indulgenze, se non si inscrive).

Così essendo perfettamente d[ell],Immacolata, facciamo il più possibile per la conversione e santificazione delle anime, perché è la stessa Immacolata, che fa per mezzo di noi altri.

In seconda parte dell’atto poi diciamo: "Utaris etiam, si hoc Tibi placet, me totum et totaliter ad hoc, quod de Te dictum est etc..." "ut in Tua immaculata et misericordissima manu aptum sim instrumentum etc..." - Senza dubbio tutte le anime, che hanno fatto qualche altro atto eroico possono bene fare l’atto del B. Grignion di Montfort, perché l’Immacolata certamente vuole tutto [ciò], che è buono, e se non fosse buono non vale nessun atto. Anzi questi atti diventano allora molto più perfetti, perché diventano anche loro la proprietà dell’Immacolata ed Essa le eseguira per noi molto più perfettamente, che potessimo farlo noi stessi.

Tutte le pratiche, che servono per approfondire la conoscenza dell’Immacolata e uniscono più ad Essa sono molto desiderabili.

Nota ancora, che nel notabene alla fine della pagella si dice chè: "Media habent solum vim consilii". Perché benché siano una consequenza della consacrazione totale, ma però non appartengono all’essenza.

L’essenza è esser di Essa illimitatamente.

Carissimo mio, quante bellezze in queste parole: "essere d’Immacolata".

Che cosa è l’Immacolata? Chi lo capirà perfettamente? Maria, Madre di Dio, l’Immacolata, anzi lo stesso "l’Immacolato Concepimento" come ha voluto Ella stessa denominare Se stessa a Lourdes. - Che vuol dire Madro lo sappiamo, ma "di Dio" non lo possiamo capire colla ragione, colla testa finita, Iddio stesso soltanto lo sa perfettamente che vuol dire "l’Immacolata".

"Immaculate Concepta" si capisce un po’, ma "Immaculata Conceptio" è piena dei consolantissimi misteri.

Se l’Immacolata lo vorrà faremo un Accademia Mariana per studiare, insegnare e pubblicare per tutto il mondo che cosa è l’Immacolata. un’Accademia magari col dottorato di Mariologia. È questo un campo poco ancora conosciuto e così necessario per la vita pratica, per la conversione e santificazione delle anime. Essa è di Dio. È perfettamente di Dio, perfino di diventare quasi una parte della SS. Trinita, benché sia una creatura finita. Anzi non soltanto è "ancilla", "figlia", "res", "proprietas" etc. di Dio, ma anche Madre di Dio!... Qui la testa gira... quasi so p r a Iddio, come la madre è sopra i figli, ed essi devono riverirla...

L’Immacolata Sposa dello Spirito Santo nel modo ineffabile... Ha lo stesso Figlio col Padre Celeste. - Che Famiglia Ineffabile?!...

E noi poi siamo Suoi, dell’Immacolata, illimitatamente Suoi, perfettissimamente Suoi, siamo quasi Essa stessa. Essa per mezzo di noi ama il buon Dio. Essa col nostro cuore povero ama il Suo divin Figliolo. Noi diventiamo il mezzo per quale l’Immacolata ama Gesù e Gesù vedendo noi proprietà, quasi parte della Sua amantissima Madre, ama Essa in noi e per noi. Che bellissimi misteri!...

Sappiamo dei ossessi, indemoniati, per i quali il diavolo pensava, parlava, agiva. - Noi vogliamo essere così e più ancora illimitatamente ossessi da Essa, che Essa Stessa pensi, parli, agisca per mezzo di noi altri. Vogliamo essere fino a quel punto dell’Immacolata, che non soltanto non rimanga niente in noi, che non sia di Essa, ma che diventiamo quasi annientati in Essa, c ambi at i in Essa transustanziati in Essa che rimanga

Essa stessa. - Che siamo così di Essa, come Essa è di Dio. - Essa è di Dio fino a diventar Sua Madre, e noi vogliamo diventar la madre, che partorisca in tutti i cuori, che sono e saranno, l’Immacolata. Ecco M.I., farla entrare in tutti i cuori, farla nascere in tutti i cuori, che Essa possa entrando in questi cuori, presa la possesione quanto più perfetta di essi, partorire ivi il dolce Gesù, Dio, e farlo ivi grandire fino a perfetta età. - Che bella missone!... È vero?... Divinisatio hominis usque ad Deum-hominem per Dei-hominis Matrem.

[P. Massimiliano M-a Kolbe]

[Przekład polski]

Pomiędzy Szanghajem a Hongkongiem
na statku "Conte Rosso", 12 IV 1933

Maryja!

Niech żyje Niepokalana!

Najdroższy Ojcze!

Oto znajduję się na statku, który wiezie mnie do Włoch, a z Włoch mam jechać dalej do Polski na kapitułę prowincjalną. A potem... potem będzie to, co Niepokalana sama zechce. Na statku piszę do Ojca.

Dzięki niech będą Niepokalanej za to, że Jej "Rycerz" w języku włoskim tak się rozszerza [ 1 ]. Kiedyż Ona zechce, by znalazła się również jakaś maszyna drukarska Jej poświęcona, albo też kiedy powstanie [włoski] "Niepokalanów" - tzn. specjalny klasztor Jej poświęcony? To jest Jej sprawa. Może uczynić, kiedy i jak zechce [ 2 ]. Bardzo dziękuję za wiązkę pierwszego rocznika. Widać, że Niepokalana ma wielkie plany odnośnie do swego "Cavaliere".

Ojciec pisze: "Rzeczywiście nie ma znaczenia, czy całkowite poświęcenie zawiera w sobie faktycznie ducha Rycerstwa Niepokalanej, czy nie". Poświęcenie się Niepokalanej może być mniej lub więcej doskonałe, ale ponieważ należy [to] do istoty MI, by poświęcenie się (jak mówi pierwsza część aktu poświęcenia się) osobiste było nieograniczone, a więc każde poświęcenie o tyle jest w duchu MI, o ile zbliża się do poświęcenia bezgranicznego i o ile jest szersze i głębsze. Nie może więc istnieć poświęcenie, które by nie było w duchu MI.

Jeżeli chodzi o doskonałe nabożeństwo do Maryi Grigniona de Montfort, to bez wątpienia jest ono całkowicie w duchu MI i jest właśnie "secundum intentionem" [ 3 ] błogosławionego Grigniona takie samo, ale gdyby ktoś chciał szukać różnic (będą według myśli Błogosławionego - nieistotne), to jeżeli Ojciec przyjrzy się aktowi poświęcenia (temu rzeczywiście naszemu), znajdzie w pierwszej części, że poświęcamy się Niepokalanej "sicut res et proprietas" [ 4 ]. Jeszcze niewolnik może powiedzieć, że ma jakieś ludzkie prawa, ale nie "res", ani "proprietas". A jeżeli potem inni wynajdą wyrażenia, które jeszcze lepiej będą oznaczać poświęcenie, ofiarowanie siebie samego - zbliżą się oni jeszcze bardziej do ducha MI.

Piękne są określenia: sługa, syn, niewolnik, rzecz, własność; ale my pragnęlibyśmy czegoś więcej, pragnęlibyśmy być Jej bez żadnych ograniczeń, w duchu tych wszystkich znaczeń i innych jeszcze, które może zostaną wynalezione lub mogłyby być wynalezione. Jednym słowem być Jej, "Niepokalanej".

Nabożeństwo więc, którego uczy bł. Grignion, jest naprawdę naszym nabożeństwem. Jeżeli zaś chodzi o trudność w pogodzeniu celów MI z całkowitym oddaniem się Niepokalanej, niech Ojciec zobaczy również nasz akt poświęcenia. W pierwszej części mówi on: "abyś mnie całego i zupełnie za rzecz i własność swoją przyjąć raczyła". Oto nieograniczone (całego, zupełne) oddanie się. A potem: "abyś uczyniła ze mną wraz ze wszystkimi władzami mej duszy i ciała i z całym mym życiem, śmiercią i wiecznością, cokolwiek Ci się podoba". Oto zasadniczy cel MI. I temu celowi odpowiadają w dyplomiku MI "warunki", a raczej pierwszy warunek, gdyż drugi jest jedynie zewnętrznym znakiem wewnętrznego, nieograniczonego poświęcenia się. To jest istota, konieczny warunek, by należeć do MI - myślę o duchu MI (chociaż nie uzyskałoby się odpustów, nie zapisawszy się).

Należąc więc doskonale do Niepokalanej, czynimy najwięcej dla nawrócenia i uświęcenia dusz, ponieważ to sama Niepokalana działa za naszym pośrednictwem.

W drugiej części aktu mówimy: "Użyj także, jeżeli zechcesz, mnie całego, bez żadnego zastrzeżenia, do dokonania tego, co o Tobie powiedziano...", "abym w Twoich niepokalanych i najmiłościwszych rękach stał się użytecznym narzędziem itd. ..." - Bez wątpienia, wszystkie dusze, które uczyniły jakiś inny akt heroiczny, mogą również odmówić akt bł. Grigniona de Montfort, gdyż Niepokalana z pewnością pragnie wszystkiego co dobre, a żaden akt nie miałby wartości, gdyby nie był dobry. Co więcej, akty te stają się wówczas dużo bardziej doskonałe, ponieważ stają się własnością Niepokalanej, a Ona wypełni je za nas o wiele doskonalej, niż moglibyśmy to zrobić sami.

Wszystkie praktyki, które służą do pogłębienia znajomości Niepokalanej i ściślej z Nią łączą, są bardzo pożądane.

Niech Ojciec jeszcze zauważy, że w uwadze przy końcu dyplomika powiedziano: "Środki są tylko polecone". Chociaż są bowiem konsekwencją całkowitego poświęcenia się, nie należą jednak do istoty.

Istota polega na należeniu do Niej bez ograniczeń.

Najdroższy mój, ileż piękna kryje się w tych słowach: "być Niepokalanej".

Kim jest Niepokalana? Któż to doskonale zrozumie? Maryja, Matka Boga, Niepokalana, a nawet samo "Niepokalane Poczęcie", jak Ona sama zechciała nazwać się w Lourdes. Co znaczy Matka - to wiemy, ale Matka Boga - tego nie możemy pojąć rozumem, skończoną głową. Jedynie Bóg sam rozumie to doskonale, co znaczy "Niepokalana".

"Niepokalanie Poczęta" - można trochę zrozumieć, ale "Niepokalane Poczęcie" pełne jest najbardziej pocieszających tajemnic.

Jeżeli Niepokalana zechce - założymy Akademię Maryjną, aby w niej studiować, wykładać, publikować na cały świat, czym jest Niepokalana. Akademia - może z doktoratem z mariologii. Jest to pole jeszcze mało znane, a tak konieczne dla życia praktycznego, dla nawracania i uświęcania dusz. Ona jest Boga. Jest Boga [ 5 ] w sposób doskonały - do tego stopnia, że staje się jakby częścią Trójcy Przenajświętszej, chociaż jest stworzeniem skończonym. Co więcej, jest nie tylko "służebnicą", "córką", "rzeczą", "własnością" itd. Boga, ale jest Matką Boga!... Tu dostaje się zawrotu głowy... jest jakby ponad Bogiem, tak jak matka jest ponad dziećmi, które muszą ją czcić...

Niepokalana Oblubienicą Ducha Świętego w sposób niewypowiedziany... Ma tego samego Syna, co Ojciec Niebieski. Cóż to za Rodzina Niewypowiedziana?!...

A my należymy do Niej, do Niepokalanej. Jesteśmy Jej w sposób nieograniczony, najdoskonalej Jej, jesteśmy jakby Nią samą. Ona przez nas kocha dobrego Boga. Ona naszym biednym sercem kocha swego Boskiego Syna. My stajemy się tym środkiem, przez który Niepokalana kocha Jezusa i Jezus widząc nas jako własność i jakby część ukochanej Matki, kocha Ją w nas i przez nas. Jakże przepiękna to tajemnica!...

Wiemy o owładniętych, opętanych, przez których myślał, mówił i działał szatan. - My chcemy być w sposób jeszcze bardziej bezgraniczny zawładnięci przez Nią, by to Ona sama myślała, mówiła, działała przez nas. Pragniemy do tego stopnia należeć do Niepokalanej, by nie tylko nie pozostało w nas nic, co by nie było Jej, ale byśmy zostali unicestwieni w Niej, przemienieni w Nią, przeistoczeni w Nią, aby tylko Ona pozostała. - Byśmy tak bardzo byli Jej, jak Ona jest Boga. - Ona należy do Boga aż do tego stopnia, że stała się Jego Matką, a my chcemy stać się matką, która zrodzi we wszystkich sercach, które istnieją i które istnieć będą - Niepokalaną. Oto MI, wprowadzić Ją do wszystkich serc, zrodzić Ją we wszystkich sercach, aby Ona wchodząc do tych serc, obejmując je w doskonałe posiadanie, mogła urodzić w nich słodkiego Jezusa, Boga, by mógł w nich rosnąć aż do dojrzałości. - Cóż za wspaniałe posłannictwo!... Prawda?... Ubóstwienie człowieka aż do Boga-Człowieka przez Boga-Człowieka Matkę.

[O. Maksymilian M-a Kolbe]